Archiwa: kabaret — Strona 3 z 3

Nie jesteśmy kabaretem!

O różnicach między kabaretem, impro i stand upem pisałem wprawdzie niedawno, ale jest to temat rzeka, więc jeden post więcej i tak go/jej nie wyczerpie.

Ostatnio zwróciłem uwagę na fakt, że improwizatorzy bywają oburzeni, kiedy ktoś nazywa ich kabareciarzami. Wolą nazywać swoje zespoły grupami, co jest ok, bądź teatrami, co już moim zdaniem ok nie jest. Bo teatr to wzniosłość i rozmach. Słyszę teatr, widzę aktora, który bardzo sugestywnie tarza się po ziemi odgrywając szaleństwo Hamleta i jeszcze przy tym bardzo profesjonalnie opluwa sobie zapuszczoną do roli brodę. Widzę wielki budynek, reżyserów, latanie na lonżach, choreografię, scenografię i grę świateł. Więc bez obrazy, ale jeśli siódemka studentów uczelni technicznej, którzy łącznie stali na scenie trzy razy, każe nazywać się Teatrem Improwizacji, to sama prosi się o kpiny. Czytaj dalej „Nie jesteśmy kabaretem!”

Kabaretowe popijawy

Dla niektórych realizacje telewizyjne to ciężka praca. Główni prowadzący, reżyserka, inspicjenci, kamerzyści i im podobni muszą być w pogotowiu przez około dwanaście godzin prób i nagrań. Jeśli zdarzy mi się być na nagraniu (a ostatnio na szczęście mi się zdarza) z reguły się obijam. Nie znaczy to, że jestem leniwy ani, że nie wykonuję powierzonej mi roboty. Po prostu mam jej mniej. Jestem mało istotnym pionkiem (pionek może się stać istotny, tylko kiedy bije króla:), który wychodzi na scenę maksymalnie cztery razy w ciągu programu i to z reguły w niewiele znaczących celach, takich jak podanie komuś listu, albo nierówne tańczenie w tle niezwykle ważnych wydarzeń (takich jak napisy końcowe). [Swoją drogą dziwne, że biorąc pod uwagę moje ruchy paralityka i wyczucie rytmu na poziomie głuchego artylerzysty, dalej mnie do tych czynności wyznaczają.]

Czytaj dalej „Kabaretowe popijawy”

Kabaret, stand up, impro, aktorzyny

Do niedawna sytuacja na polskiej scenie, hmm nazwijmy to kabaretowej, była w miarę prosta. Żyli sobie kabareciarze, czyli samouki, samograje, z reguły ludzie, którzy weszli na scenę podczas studiów, a później na niej zostali. Byli też aktorzy, po szkołach, profesjonalni, z dykcją, impostacją, postawą i papierami. Za kabaret brali się nie z pasji, ale żeby móc chałturzyć pomiędzy rolami Makbeta w teatrze i sprzedawcy w reklamie McDonalda. Aktorzy przeważnie okazywali kabareciarzom wyższość, właśnie dlatego, że ci drudzy są samoukami, czyli można powiedzieć niedoukami. Natomiast kabareciarze nie przepadali za aktorami, z tej prostej przyczyny, że pięć lat szkoły teatralnej znacznej części absolwentów implantuje w dupę kawał solidnego kija. Czytaj dalej „Kabaret, stand up, impro, aktorzyny”

Lekka nostalgia za byciem Pokraką

Różne, często dosyć dziwne rzeczy człowiek robi z nudów. Ja, całkiem niedawno temu, właśnie z nudów wpisałem w Google nazwę swojego pierwszego kabaretu… Okazało się, że jego strona istnieje, ma się dobrze i dalej wisi w sieci (link pod banerem powyżej). Powodowany tym samoodkryciem i prawdopodobnie, właśnie nudą postanawiam o formacji Totakapokraka napisać. Czytaj dalej „Lekka nostalgia za byciem Pokraką”